در خانواده‌های غربی تک والدینی و زندگی مجردی به امری معمولی تبدیل شده و انسان‌های این جامعه برای از بین بردن تبعات روانی و عاطفی این نوع از زندگی به جای اصلاح سیستم جامعه به زندگی با حیوانات پناه برده‌اند و حالا همین نسخه توسط این رسانه‌ها برای مردم ایران پیچیده می‌شود.

تبلیغ نگه‌داری از حیوانات خانگی در ایران فقط مربوط به رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور نیست و تعدادی از رسانه‌های داخلی نیز این نوع از زندگی را تشویق می‌کنند و به تأسی از همان رسانه‌ها بدون توجه به ساختار فرهنگی کشور از مزایایی که دلایل علمی آنها نیز اثبات نشده است، سخن می‌گویند.

یک مجله داخلی مرتبط با موضوع نگه‌داری حیوانات خانگی

انتقال بیماری از حیوانات خانگی

نگهداری حیوانات خانگی به ویژه سگ و گربه می‌تواند منشایی برای انتقال انواع میکروب و قارچ‌های پوستی به انسان شود. افرادی که سابقه آلرژی، حساسیت پوستی و تنفسی دارند به دلیل ریزش مکرر موی سگ و گربه بیشتر در معرض این خطرات هستند. نگه‌داری هر نوع حیوان از جمله سگ و گربه عامل انتقال عفونت‌های پوستی، عفونت‌های انگلی، سالمونلا، لیپتوسیروز، انواع ژیاردیا، بیماری‌های قارچی، انواع حیوان گزیدگی، مانند کک و کنه و لارو مهاجر است.

الزاما با زدن واکسن یا دارو تمام بیماری‌های این حیوانات قابل پیشگیری نیست. حتی در کشورهای اروپایی که نگه‌داری حیوانات خانگی مثل سگ و گربه مرسوم است بر این نکته اذعان دارند که نگه‌داری این حیوانات مشکل‌ساز و عامل انتقال بیماری می‌باشد.

با زدن واکسن یا دارو تمام بیماری‌های حیوانات خانگی قابل پیشگیری نیست

آرامش در کنار سگ و گربه حاصل می‌شود؟

در دنیای استرس‌زای امروز هرکسی به دنبال خریدن متاع ارزشمندی است که با آن زندگی کند و به «آرامش» برسد؛ آرامش خریدنی یا خوردنی نیست بلکه آرامش به‌دست آوردنی است آن هم از مسیر درست و با قواعد استاندارد مخصوص به خودش. زمانی که افراد و خانواده‌ها در حوزه ارتباطات فردی و اجتماعی آگاهی کافی نداشته باشند و به لحاظ ارتباطات اقناع نشوند، با آدرس راه‌های تقلیدی از زندگی غربی دست به اقداماتی مانند زندگی با حیوانات برای کسب آرامش روانی می‌زنند.

خلاء‌های عاطفی باید ازطریق كانال صحیح خودش رفع شود؛ زندگی با حیواناتی مانند سگ که در روایات ما نجس تلقی شده است، بیشتر موجب اختلال در ارتباطات اجتماعی فرد می‌شود زیرا انس با حیوان هیچگاه برای انسان رشد حاصل نمی‌کند و همچنین موجب می‌شود ابراز احساس به همنوع و تمایل برای تشکیل خانواده که لازمه حرکت جامعه می‌باشد، بشدت کم و حتی از بین برود. تحمل اضطراب‌ها و تسکین فشارهای روانی بیشتر با افزایش ایمان بدست می‌آید تا همنشینی با حیوانات.